Gedeelde stress is halve stress
Hulp vragen? Dat vind ik persoonlijk nog steeds een lastig ding. Terwijl ik weet dat ik geweldig mensen om me heen heb die, als ze het kunnen, me maar wat graag zouden willen helpen. Wat is het dan toch dat hulp vragen zo moeilijk maakt? Dat we ‘liever’ de stress alleen dragen? Vraag jij je dat ook wel eens af?
Veel aankunnen maakt succesvol
We vinden het met z’n allen geweldig als iemand het zakelijk goed doet, een drukke agenda heeft en het daarnaast dan ook nog een rijk sociaal leven heeft. Dat geeft toch een bepaalde status. ‘Dat doe je goed joh!’ Je hoort erbij en doet het goed.
Maar wat gebeurt er als het je net allemaal teveel wordt? Dat is namelijk het moment dat je stress vooral negatief gaat ervaren en het je niet meer helpt. Dat is ook het moment dat je bij jezelf denkt: “Zie je wel, ik kan het niet” of ‘had ik maar eerder’. Negatieve self-talk, je gaat meer piekeren en alles wordt zwaarder. Vragen wordt dan ook steeds moeilijker. Je faalt, je kunt het blijkbaar niet alleen en bent anderen wellicht tot last.
Zelf oplossen geeft onafhankelijkheid
We doen ons ding en op de een of andere manier vinden we altijd wel weer een oplossing wanneer problemen de kop opsteken. En het is fijn, want door dingen zelf op te lossen leer je. En dat vergroot weer je gevoel van onafhankelijkheid, want je hoeft minder rekening te houden met anderen en bent minder afhankelijk van anderen.
Samen sta je sterker
Hoe moeilijk ik het ook vind, ik weet ondertussen ook dat ik niet alles in mijn uppie kan oplossen en dat het gelukkig ook niet hoeft. Soms wordt het gewoon te veel en is het nodig dat iemand voor je in de bres springt of samen met jou de handen uit de mouwen steekt. Ik herinner me nog goed een goede vriend en collega die aan me vroeg ‘Waarom heb je me niet gebeld?’ toen ik het gewoon even niet meer kon bolwerken. Het had ‘het leven’ een stuk makkelijker gemaakt en minder stressvol, als ik dat wel gedaan had. Zeker toen hij zei: ‘Dat zou jij andersom toch ook niet gek vinden? Als iemand die jou nabij staat jou om hulp vraagt, zeg jij dan nee?’. Bam, die kwam binnen.
Waarom blijft het dan toch zo moeilijk?
Enerzijds kan dat te maken hebben met je persoonlijkheid, je houdt graag de touwtjes zelf in handen (net als ik!), misschien ben je wel wat perfectionistisch. Maar ook je opvoeding heeft invloed, want als je van huis uit hebt meegekregen dat hulp vragen not done is, dan is er een grote kans dat dit in je verdere leven doorwerkt. En ben ook eerlijk naar jezelf. Word er soms niet vanzelf hulp geboden, maar heb je een soort automatisch afweermechanisme ontwikkeld: ‘Nee hoor, het lukt me wel’ ‘Alles onder controle!’?
Hetzelfde kan ook aan de orde zijn binnen het bedrijf of de branche waarin je werkt. Als het even allemaal niet lukt, ben je misschien bang dat je imago down the drain gaat? Dat je collega’s, medewerkers of je baas je niet meer voor vol aanzien omdat je het niet aankunt? Dat je niet stressbestendig genoeg bent? Angst is een slechte raadgever, dat weten we allemaal.
Uitstellen maakt het alleen maar moeilijker
Uit eigen ervaring weet ik dat hoe langer je wacht met het vragen om hulp, hoe langer je (over)belast wordt, je alleen en eenzaam kunt voelen en het gevoel van wanhoop en hulpeloosheid steeds verder kan toenemen. Zoals als eerder gezegd: bekijk het ook eens van een andere kant. Als een ander in eenzelfde situatie jou om hulp vraagt? Hoe beoordeel jij hem of haar dan? Ook zo kritisch?
Gedeelde stress is halve stress
Conclusie: hulp vragen is geen teken van zwakte, maar juist van wijsheid, sterkte, jezelf kennen, weten dat je niet alles alleen kunt en hoeft te doen en dat iedereen dit soort momenten en situaties meemaakt. Zowel in je persoonlijke leven als op je werk, je bent samen sterker dan alleen en meer verbonden. Als bonus reduceert dit ook nog eens je stressgevoel. Je voelt je gewoon beter. Hoe mooi is dat?
#stress #onafhankelijkheid #succesvol #minderstressmeerenergie #hulpvragenismoeilijk